fertugur grís að drullumalla

það er hreinlega ekki verandi hér í stærðfræðideildinni lengur. sorglegt. þar sem fröken dísa er í englalandi þetta misserið er ég ein á skrifstofunni og er ég farin að sakna hennar dísu litlu. ég hef ekki mikið sameiginlegt með fólkinu í deildinni og þess vegna tala ég ekki við neinn allan daginn. er alein inná skrifstofunni alla löngu dagana. líkar mér það betur en að reyna að mingla við akademíuna. hinsvegar borða ég alltaf hádegismat með grúppunni minni, þ.e.a.s. tvö stk prófessorar, eitt stk lektor og tvö stk póstdokkar. það getur verið ágætt að lofta aðeins um munninn, þó svo að ég gæti alveg eins hugsað mér að sitja ein með e-ð ókeypis dagblað í hádeginu. nema hvað. nú er ég komin með nóg. einn fullorðinn maður í grúppunni er farinn að gera mér lífið ansi leitt í matartímanum. á boðstólnum í kantínunni í dag voru m.a. grillaðar samlokur. fullorðni maðurinn tekur sig til, opnar samlokuna og byrjar að skafa ostinn úr lokunni... ekki bara með hnífnum heldur líka með puttalingunum. mér þótti þetta í meira lagi ógirnilegt. þetta gerir maðurinn líka þegar það er pizza á boðstólnum. þá byrjar hann á því að taka allan ostinn af pizzunni. auðvitað fer eitthvað af skinkunni og tómatsósunni með. það þýðir að maðurinn þarf að plokka skinku og tómatstykki úr bráðnu ostaklessunni og selflytja yfir á pizzuna aftur. huggulegt? nei. svo er það mér með öllu óskiljanlegt að panta sér pizzu eða samloku þegar manni líkar ekki bráðinn ostur. það eru til ótal fleiri dæmi um einkennilega hegðun fertuga mannsins í kantínunni, m.a. hvernig maðurinn bestar það að plokka óætilega munnbita úr pítum og pönnukökum. ég held ég fari að gefa hádegisgrúppuna upp á bátinn. ekki að missirinn sé mikill... málgleði mín er af skornum skammti þegar kemur að akademískum málsverðum. máski er ég voðalega viðkvæm... en mér þykir dularfullt að manni um fertugt finnist allt í lagi að standa í þessu matardrullumalli.